Sa Pinas, nagrereklamo na kaagad ang kilikili ko kapag ang temperatura ay umaabot na sa thirty degrees.
Noong napunta ako sa Saudi, hindi man lang ako nakapagreklamo sa matinding sikat ng araw na may init na umaabot ng singkwenta dahil na-immune na yata ang balat ko. Para lang akong isang pinapatuyong balat ng baboy na anytime ay puwedeng iprito para maging masarap na chicharong isasawsaw sa maanghang na sukang iloko!
Para sa mga tulad kong malayo sa pamilya sa araw ng Pasko, hindi maiiwasan ang mag-isip ng kung anu-anong bagay tungkol sa pamilya. Ayokong sirain ang ang kasiyahan pero mukhang tinamaan yata ako ng taenang homesickness. Ewan ko ba kung bakit kaninang umaga ko pa nakakanta sa naglalaro kong isipan ang CATS IN THE CRADLE.
Para sa mga 'di nakakaalam, isa itong kanta na pinasikat ni Harry Chapin, isang folk rock artist, noong 1974. Nagkaroon na ito ng maraming renditions kabilang na ang kina Cat Stevens at Johnny Cash. Ang pinakagusto kong version nito ay ang sa Ugly Kid Joe na sumikat noong Dekada NoBenta. Maganda sa pandinig ang kanta pero kung susuriin ang mga salita, isang masaklap na katotohanan itong sumasalamin sa buhay ng mga OFWs na katulad ko.
"Bakit ang Pera, may Mukha? Bakit ang Mukha, walang Pera?" ~ The Youth
Marami na ang naisulat tungkol sa pera. May kanta tulad ng naririnig niyo ngayon na gawa ng The Youth at ginawan ng rendition ng Parokya ni Edgar. Mayroong "Money, Money, Money" ng Abba at "Money for Nothing" ni Dire Straits. Sabi nila, "Money is the root of all evil". Sabi ng iba ay "Umiikot ang mundo sa pera". Kung ang sabi ni Kuya Kim ay "Ang buhay ay weather-weather lang", sa iba naman ay "Pera-pera lang 'yan!".
Lahat tayo ay mahilig sa pera. Hipokrito ka nalang kung sasabihin mong hindi. Kaya ka nga nagtatrabaho (bukod ng dahilang para sa ikabubuti ng pamilya) ay para kumita ng pera. 'Yung bulag nga sa "Slumdog Millionaire", alam ang denomination ng pera sa pag-amoy lang, paano pa kaya ang mga nakakakita? Paksyet ang gasgas na kasabihang "hindi mahalaga ang pera". Tingnan lang natin kung saan kang taehan pupulutin kung wala kang pera.
Twenty years from now, malamang ang mga bahay sa Vigan ay nandoon pa rin at patuloy na dinadagsa ng mga turista. Malufet kasi ang pagkakayari sa mga iyon - may matatag na pundasyon kaya hindi matibag-tibag. Nandoon naman talaga ang sikreto kung gusto mong tumibay ang isang bagay at tumagal ng mahabang panahon.
Twenty years from now, tatanda rin kami ng pinakamamahal kong asawa pero hindi aamagin ng panahon ang aming tunay na pag-iibigan. Titiyakin kong magiging sintatag ng mga old Spanish houses ang aming love team.
Ang entry na ito ay pangatlo na sa mga usapang jerbaks kaya kumuha ka na ng tisyu. NANDITO ang una. HETO naman ang pangalawa. Hindi na lingid sa kaalaman ng mga "close" sa akin na napakahilig kong tumae. Hindi ko alam kung bakit ganun pero parang karugtong na yata ng buhay ko ang kubeta, washroom, bathroom, powder room.
Pero teka lang, konting trivia muna. Ang salitang toilet ay hindi tumutukoy sa kubeta kundi sa fixtures o kadalasan ay ang inidoro. Kung sakaling mapunta ka sa mga ibang bansa, huwag mong gagamitin ito sa pagtatanong kung nasaan ang kubeta dahil "low class" ang magiging tingin nila sa iyo. Ang "COMFORT ROOM" naman na term ay sa Pinas lang madalas gamitin.
Langya, napakabilis ng araw. Sa sobrang bilis ay 'di ko namalayang nakakaisang buwan na pala ako dito sa bagong bansang napuntahan. Dalawang buwan na lang ay pauwi na ako para magbakasyon sa Pilipinas. Ilang araw na lang bago ako muling magbakasyon pero mukhang napakatagal na ng huli kong entry sa tambayan kong ito.
"It's nice to be back!!", ito ang natatandaan kong unang shoutout ko sa FB noong magbakasyon ako sa Pilipinas galing Saudi last August 17, 2010. Ang sarap kasi ng feeling na uuwi ka na sa pamilya mo matapos ang isang taon na paghihintay para sa isang buwan na bakasyon.
Nagpaalam pa nga ako sa mga kautak, ka-dekads, at kabyan ko sa mundo ng blogging. Isang buwan lang ang nasabi kong hiatus na mangyayari pero tumagal ng dalawa. Eh ano ba naman ang pakialam niyo, 'di niyo rin naman ako na-miss!
Heto na ang pinakahihintay kong araw! Mga katropa, ka-dekads, at kabayan, isang buwan po akong mawawala sa mundo ng blogosperyo upang i-enjoy ang bakasyon ko sa Pilipinas. Susulitin ko ito para maka-bonding ang aming mgachikitings kasama ang aking labs. Ang tanging maisisingit ko lang ay ang trivia challenge kong "Panahon Ko 'To: Pa-Contest ng Bahay Ko!".
Kung medyo natakam kayo sa mga pambatang pinoy street foods na naikuwento ko sa "Tuhog Part 1", mas tatakamin ko naman kayo sa mga pagkaing paborito ng mga matatandang katulad ko!
Kung mayroon akong isa pang lubos na nami-miss sa Pilipinas, ito ay ang mga pagkaing nabibili sa mga lansangan natin. Maraming mga street foods dito sa Saudi tulad ng shawarma pero wala pa ring tatalo sa lasa ng mga tuhog-tuhog ng mga suki natin sa kanto!
kaya mo bang uminom ng gin-tubig na walang kasunod na pulutan?
Unang araw ng Agosto. Heto na ang entry dahil malapit na ang Oktoberfest!
Puwede bang tawaging pulutan ang isang pagkain kung wala namang inuman session?
Natanong ko lang ito dahil naalala ko ang manager namin nang minsang nagyaya akong kumain sa Aling Lucing's sa Buendia sa Makati. Nang umorder ako ng sizzling sisig budget meal ay tinanong niya ako kung bakit 'yun ang kakainin ko. Ang sagot ko lang ay "Paborito ko kasi ang sisig. Kaya nga 'di ba dito ako nagyaya? Alanganin namang umorder ako ng paksyet na fried chicken!". Sinagot naman niya ako ng "Ang weird mo kasi dahil pulutan ang sisig tapos gagawin mong lunch!". Sana ay may libreng sabaw ng papaitan para lalo siyang naguluhan!
click the image to visit DEFINITELY FILIPINO credits to the original owner of this image
Last July 27, 2010 ay nag-celebrate ng first year anniversary ang Definitely Filipino. Kung isa kang Pinoy na adik sa Facebook, malamang ay alam mo ang tinutukoy ko dahil sa ngayon, ang fan page nila ang pinakamaraming members under Filipino cultural groups. As of this writing, nasa 791, 851 likes na ang group na kinabibilangan ko rin. Check mo ang kanilang page at sigurado akong may kaibigan kang connected sa kanila. Ganun sila katindi sa internet.
masarap palang titigan ang e-ticket dahil ramdam mo na ang pag-uwi!!
Kaninang umaga ay nakita ko na ang passport ko sa opisina! Yes, hindi na ito isang photocopy kundi ang totoo na! Tanda na itong malapit na akong umuwi ng Pilipinas para magbakasyon!!
isang taon na, mga kabayan, ang isa ko pang tambayan!!
Hindi ko akalain na makakatagal ng isang taon ang NoBenta. Akalain niyo 'yun, mag-iisang taon na pala ito sa August 8!!
Bilang pasasalamat sa lahat ng mga dumaan at nagsayang ng kanilang oras sa pagbabasa sa mga walang kakuwenta-kuwentang entries ko doon ay inaanyayahan ko ang lahat na sumali sa aming TRIVIA CHALLENGE. Heto ang mga prizes na puwede niyong mapanalunan sa aming first year celebration:
Last Tuesday ay tinakam ako ng kuwento ni Roanne na may taytol na "Kantunan Tayo! Tara?". Tungkol ito sa lugar malapit sa school nila kung saan puwede kang magpaluto ng instant pancit canton. Naranasan ko na ring makapunta sa mga karinderya sa u-belt na ganito ang style. Ang medyo na-curious ako sa entry ni Roanne ay nang sabihin niyang may bagong craze daw ng pagse-serve ng nalutong canton - WITH MAYONNAISE!!
Bilog ang Mundo at saan ka man magpunta ay may mga Pilipino. Ang nakilala nating daigdig ay itinuring na nating isang malaking Pilipinas.
Kung tatanungin mo ang isang kababayan kung paano siya naligaw sa bansang kanyang pinuntahan kapalit ng Pinas ay sasagutin ka niya malamang ng "Para sa pamilya." na walang halong pag-aalinlangan. Hindi ka na magugulat sa ganito dahil likas naman sa atin ang pagiging "family-oriented". Nasa pre-school pa lang ay itinuro na sa atin na ang isang bahay ay nagiging tahanan lamang kung ang mag-anak na binubuo ng tatay, nanay, mga anak, lolo, lola, ni muning, at ni bantay ay lubos na nagmamahalan.
Kung ang definition ng lahat ng eskuwelahan ay ganito, ang ibig sabihin din ba ay hindi qualified ang lahat ng OFWs magkaroon ng isang matatag at masayang tahanan dahil kulang silang pamilya?
Ngayong araw na ito ay tumanda na naman ako ng isang taon. Ngayon ko lang talagang naramdaman na tumatanda na ako dahil wala na ang edad ko sa kalendaryo. Sana ang thirty-two ay katulad ng twenty-eight na meron ang lahat ng buwan ng taon. Oy, hindi lang February ang may dalampu at walong araw dahil lahat ng months ay meron!
poging-pogi....walang kokontra dahil birthday ko!!
Last Thursday, July 15, ay nag-celebrate ako in advance ng aking 32nd birthday. Actually, hati kami ng kasamahan kong si Ka Orbe a.k.a. Ronaldo dahil ngayong buwan din ang special day niya. Nineteenth ang sa akin at ang sa kanya naman ay sa twenty-ninth.
Alam ng bawat bata na ang "pambansang tirahan" ay hindi ang mga nagtataasang condo ng The Fort. Alam rin nila na hindi "Bayang Magiliw" ang taytol ng "pambanasang awit". Kani-kanina ko lang nalaman na hindi na pala "maya" ang "pambansang ibon" ng mga noypi - ikaw, alam mo ba kung ano na?. Kilala ng bawat isa sa atin kung sino ang binansagang "pambansang kamao", pero alam pa kaya ng lahat kung ano ang "wikang pambansa" natin?
Dahil nalalapit na nga ang aking beerdey, gusto ko lang i-share sa inyo ang ninang kong sikat. Kitams,sa title palang ng entry ko ay naenggoyo na kitang magbasa. I'm pretty sure din na bigla kang napa-click papunta dito nang makita mo ang pamatay na pektyur ng ninang kong si MATUTINA!!
singing "Ikaw Lang ang Aking Mahal" on our wedding 12.08.08
Kung isa kang masugid na tagasubaybay ng walang kakuwenta-kuwentang blog na ito, alam mo na malamang na ang eighth of the month ay isang napakahalagang araw para sa akin dahil ito kasi ang monthsary naming mag-asawa. Oo na, mag-react ka na sa pinakamalufet mong violent reaction. Wala kang pakialam kung gusto naming i-celebrate ang otso kada buwan. Malayo kami sa isa't isa kaya ito ang isa sa mga special cheesy ways namin para i-express ang aming love for each other.
Sinasalubong ko ng masayang-masayang-masayang-masaya ang buwan ng Hulyo. Dati, isa ito sa mga pinakaayoko dahil ito ang month ng aking birthday. Ayoko ito sa kadahilanang bukod sa madadagdagan ang edad ko ay ayoko ng binabati ako "happy birthday p're!" sabay banat ng "sa'n ang inuman?". Kuripot akong tao. Hindi dahil ayokong gumastos kundi dahil napakarami kong kaibigan. "Friendliest" yata ako noong pre-school! Kaya mahirap mag-budget kapag ang friends mo sa FB ay umaabot ng libo.
Sa bawat ngiti ng mga ofw's na palabas ng airport ay may halong pangamba na baka kulangin ang baong pera! Magising na sana ang mga kamag-anak at pamilya na hindi itinatae ang pera sa ibang bansa. Dugo at pawis ang puhunan para mabigyan ng magandang buhay ang mga mahal
Noong bata pa ako lagi kong inaabangan ang pagdating tuwing December ng mga lolo at lola ko galing Hong Kong. Lahat kaming magkakapatid at magpipinsan ay inaabangan ang araw ng paglanding ang eroplano. Binibilang bawa't tulog na natitira bago namin sila salubungin sa NAIA. Nagpapatayan kaming mga bata kung sino ang sasama sa pagsundo sa erport. Nagulgol at paglulupasay ang maririnig at makikita mo sa hindi makakasama!
kumakapal na talaga ang mukha ko na mag-post ng ganito sa net
Paano mo lalabanan ang homesick kapag inatake ka nito na parang atomic bomb na ibinagsak sa Hiroshima?
Sabi ng mga matatandang kasama ko dito sa disiyerto, hindi na bago sa kanila ang mga noyping umuuwi na may maluwag na turnilyo ang ulo. Lalo na noong mga panahong wala silang ibang libangan kundi ang maghintay sa napakahabang pila ng payphone (with matching isang bayong na umaapaw sa baryang panghulog) at ang maghintay ng isang buwan bago makatanggap ng sulat mula sa ka-penpal.
Isa sa mga minsanan kong ginagawa kapag medyo nababato ay ang pagkakamot ng itlog ko. Kapag medyo sawa na ay tumatapat naman ako sa aking computer at binibisita si pareng YT para manood ng mga nakakatawang bidyu. Ang mga madalas kong pinapanood ay ang mga past episodes ng Wow Mali, Just For Laughs, at Bitoy's Funniest. Kung minsan, nagtitiyaga naman ako sa mga nakakalokong cool stupid videos from Japan.
Okay, bago ko simulan ang entry ay gusto ko lang muna kayong pangunahan na wala akong hilig manood ng Pinoy Big Brother (defensive mode). Lalung-lalo na ng Teen Edition na puro may itsura ng kinukuhang housemates para magiging artista paglabas ng bahay ni Kuya. Nagustuhan ko lang ang palabas na ito noong unang season nila pero matapos 'yun ay nawala na ang pagiging fanatic ko. Hindi rin kasi ako natanggap sa audition ng celebrity edition kaya nagpaka-bitter nalang ako sa PBB. MAs gugustuhin ko pang basahin nalang ang librong "Nineteen Eighty-Four" ni George Orwell kung saan ibinase ang paksyet na reality / scripted show.
Kagabi ay naengganyo akong makinood ng isang episode sa mga kasama ko ring housemates dito sa villa nang mapadaan ako sa teevee area galing kusina. Binigyan ng task ni Big Brother ang pitong natitirang housemate na mamili kung sino ang makakasama sa Big Six. Kung tutuusin ay medyo mahirap ang pinapagawa niya dahil kailangan ng matinding pag-iisip kung sino ang isang tatablahin sa grupo.
At dahil Father's Day ngayon, expected na natin na babaha ng entries sa blogosphere tungkol dito. Mapupuno ang email mo ng mga forwarded messages. Ganun din sa text na walang-humpay na pupunuin ang inbox ng celphone mo (pero bitter ako dahil wala akong natanggap kahit isa!). Sa radyo at teevee, siguradong may "special" program na nakahain.Kanina, habang kumakain kami ng hapunan ay napanood namin sila Cesar Montano, Gabby Concepcion, at Gary V. na kumakanta ng "Father and Son" ni cat Stevens sa ASAP. Parang engot lang dahil si Gary lang naman ang pinakitang may anak na lalaking bumabati sa kanya sa VTR. 'Yung dalawa, parehong babae 'yung pinakita. Sana nag-isip nalang sila ng ibang kanta.
Nang mag-commercial ay ipinakita naman ang show ni KC Concepcion na kasama ang nanay at tatay niya. Mukhang aabangan ito ng mga Sharonians sa loob-loob ko dahil certain may chemistry sa kanila na nagpapakilig sa lahat ng manonood. Kahit na parang balyena na si Ate Shawie at DOM na si Gabo.
Kung isa kang Batang Nineties, malamang ay alam mo kung saan ko kinuha ang aking opening line. Galing ito sa isang government infomercial on reckless driving. Dalawang bata ang naglalaro ng kotse-kotsehan at 'yan ang dialogue na ibinibida ng isa. Tapos may darating na isa pang bubwit at magsasabi ng "('di ko na matandaan ang pangalan ng bata), tatay mo nabangga!". Pero taliwas sa nangyari sa tatay ng bata sa commercial ay hindi kailanman nabangga si erpats sa pagmamaneho. Kahit na nakainom siya at parang roller coaster ang takbo ng sasakyan ay never siyang sumalpok sa kung ano mang bagay sa dinadaanan niya.
I stumbled upon this recognition-giving body from a fellow blogger. They are already on their fourth year and the nomination period for 2010 has already began. The following bloggers are my bets for this year:
KUWENTONG NAKAKA Akala ko dati ay porn blog ito kaya ko pinuntahan. Eh medyo nakaka-curious din ang handle niyang Kikilabotz. Kuwela ang batang ito. Gustung-gusto ko ang kanyang ipis series. Sana balang araw ay maging libro 'yun. Ako ang unang bibili kapag nagkataon.
GROWING UP GEN-X Isa ring batang nineties tulad ko. Ang kanyang blog ay dedicated sa late eighties hanggang sa pagtatapos ng dekada nobenta.
Ang number nineteen ay isang napaka-espesyal na numero sa aking pamilya. Una, ipinagdiriwang ko ang aking beerday tuwing sasapit ang July 19 kada taon. Habang ang ang aming kambal na mga anak na sila Les Paul at Lei Xander, or more popularly known as The Wonder Twins, ay ipinanganak naman sa araw na January 19. Siyempre, kung naintindihan mo ang ibig kong sabihin, mage-gets mo kaagad na malamang ay nineteenth din ang araw ng kaarawan ng labs ko. At kung may above-average kang IQ, maiisip mo na ngayong June ito mangyayari! Ang galing ni Bro, 'di ba?
Sa araw ding ito nagdiriwang ng araw ng kapanganakan si Paula Abdul. Kung hindi mo kilala ang celebrity na ito ay kawawa ka naman. Okay, kung wala ka talagang idea ay bibigyan nalang kita ng isa pang famous person na kilala ng lahat ng Pinoy - si Pepe. Nasa kindergarten pa lang tayo ay alam na natin na siya ang pambansang bayani pero sigurado ako na hindi mo kailanman natandaan ang birthday ni Gat. Jose Rizal dahil mas naaalala mo ang araw ng kanyang kamatayan na isang "double pay" holiday! Hmmmm, kaya pala magaling kumanta, magsayaw, at sobrang talino ni misis ay dahil "birthday bro" niya ang mga celebrities na tulad nila.
Kung ang laging kasama ni Kevin Arnolds sa "Wonder Years" ay si Paul Pfeiffer, ang kasama naman ni Bart Simpson ay si Milhouse Van Houten. Kung si Malcolm (in the Middle) ay may bespren na si Stevie, si Butt-Head naman ay may Beavis.
Ganun yata talaga ang buhay - hindi puwedeng nag-iisa ka lang. Mapa-lecheserye, pelikula, cartoons, sa libro, o sa totoong buhay, ang pagkakaroon ng isang pinaka-close na kaibigan ay isang bagay na hindi mawawala.
Sabi nila, ang best friend daw ay iisa lang pero sa case ko, napakadami dahil friendly (daw) ako! Best friend ko ang nag-iisa kong labs (at Supernanayng aming kambal)sa aming samahan bilang mag-asawa. Bestfriend ko si Pot bilang utol ko. Best friend ko naman si Bhobot noong mga uhugin pa lang kaming naglalaro sa lansangan ng Mangoville. Best friend ko si Danilo na classmate ko noong elementary. Best friend ko rin si Che, classmate ko sa uste noong college at kumare ko na ngayon sa kanyang panganay.
At siyempre, 'di mawawala sa listahan si GELINE LOPEZna itinuturing kong "best friend for all seasons".
June 8, 2010 is the five hundred and forty-sixth day since me and my loving wife got married on December 8, 2008! I have to admit that I'm kinda lonely when the eighth day of the month comes in. We don't get to celebrate our monthsaries like we used to. Anyway, the following entry is taken from our wedding website and I am proud to share to you guys our love story.
TWO COLOR-ETCHED HEARTS ON WHITE PAPERBOARD
Jay's Story
December 8, 1995, a day Yayeng and I will both remember for the rest of our lives. A day more than twelve years ago since we became lovers.
I can still remember how she gave her heart to me to become my one and only… I was at the newly opened Enchanted Kingdom at Sta. Rosa, Laguna celebrating the eighteenth birthday of my friend Cathy that day. I think she was waiting for me but I and my friends went home past midnight. Too bad there were no Nokia’s or Sony Ericsson’s yet.
I spent my whole weekend (Friday is Sunday here in Saudi) listening to "In Love and War". This is the "unfinished collaboration album" from Ely Buendia and Francis Magalona. Thanks to today's technology, Ely together with other talented musicians was able to finish what him and the late master rapper have started. And as promised, I'll come up with my biased review on this highly anticipated and much talked-about masterpiece.
Yesterday afternoon, I was shocked when I find out that the highly anticipated collaboration album from Ely Buendia and the late Master Rapper Francis Magalona is already out in the market. And the worst thing about it is that it has been in the record bar shelves since May 19! I totally freaked out when I learned about the news because nobody told me - not even Yahoo! Philippines, Philmusic or Spot.PH.
Okay, I need to calm down. I still have two more months to spend here in Saudi before I can go to Music One in Glorietta. Good thing there are sites playing samples of the songs off "In Love and War". This album contains ten cuts with collaborations with some of most respected musicians like Gloc 9, Pupil, Hilera and much more.
June na...pasukan na naman ng mga bata. Kasama rin dito ang mga matatandang gustong manatiling bata para walang problema sa pagraket ng pera! Yup, tapos na ang summer sa Pilipinas pero dito sa Saudi ay parang walang hangganan. Paano ba naman, napakatindi magpasikat ng araw at lagi pang overtime kung magpahinga. Ang init dito ay nasa forty hanggang forty-five degrees - puwede kang magprito ng itlog sa hood ng sasakyan mong nabilad lang ng ilang minuto. Ang sunset naman dito ay past seven na ng gabi kaya maliwanag pa rin na akala mo ay ala-singko pa rin ng hapon.
Nasa college pa lang ako (way back mid-90s) ay nahilig na ako sa pagsusulat ng mga kung anu-anong katarantaduhan sa mundo. Wala pang blog noon sa net at ang outlet ko dati ay ang paggawa ng zine(from the word fanzine, tulad ng blog na portmanteau naman sa web log). Mahirap dati gumawa ng zine dahil self-financed ang publication. May option kang ibenta para ma-maintain ang hobby mo pero ako, pinamimigay ko 'yung copies ng libre para masuportahan ang publicity ng banda naming Demo From Marsduring those times.
Kaya nga ng magkaroon ng mga blog hosts sa net eh talaga namang natuwa ako. Pero kahit na matagal nang nagkaroon ng mga libreng hosts ng mga blogs ay last year lang ako nagsimulang magsulat sa net dahil busy ako sa work at kung anu-anong mga bagay noong ako'y nasa Pinas pa. Dito sa Saudi ay naging pampalipas oras siya at pampalimot ng homesick.
Lahat ng tao ay gustong magpahinga. Lahat ay gustong makapag-relax once in a week kahit na madalas kang petiks sa trabaho. Sa Pinas, ang tawag sa weekend ay "family day". Sa OFW namang malayo sa pamilya, ang tawag lang dito ay "dayoff" o "rest day".
Thank God It's Friday. Kung sa ibang panig ng mundo ay Linggo ang araw ng katamaran, dito sa Saudi naman ay Biyernes ang araw ng overtime, paglalaba ng sangkaterbang damit na madudumi, at paglilinis ng kuwarto para hindi atakihin ng mga arabong ipis (na bestfriend ni parengDrake) at mga higanteng surot!
Isa sa mga kabilin-bilinan ko sa misis ko(five months preggy at that time) bago ako pumunta dito sa Saudi ay iparinig niya ang collection ko ng mga cd's kahit na nasa womb pa lang ang Wonder Twins.Napanood ko kasi dati sa Discovery Channel na naririnig ng mga babies ang outside world kahit na nasa tiyan pa lang sila ng mga mommies. At kung ano 'yung narinig nila during fetal development ay nagkakaroon ng effect sa personality nila paglabas nila sa mundo. Kaya nga sabi ko sa misis ko ay iparinig niya lahat ng albums ng Eheads, Slapshock, Nirvana, Smashing Pumpkins, at banda naming Demo From Marspara certified rakista na sila kaagad! Pangarap ko rin kasi na ma-appreciate nila ang mga genre ng music na nakahiligan ko habang nagkakamuwang na sila sa tugtugan. Para saan pa ang gitara ko at mga albums na kinolekta kung makikinig lang sila sa kanta ni Manny Pacquiao at Willie Revillame? Pangarap ko ring magkaroon silaLes Paul at Lei Xander ng banda kasama ang mga anak nila Geline, Joe, insan Badds, at utol Pot na mga kabanda ko noong kabataan namin. Pero hindi ko pinangarap na maging rockstars sila paglaki ha. Fifth choice lang ito kasama ang pag-aartista. Mas gusto ko pa rin silang maging doktor, architect, ambassador, o engineer.
Manila, Tang N' Ah
-
*galing dito ang larawan*
*"Isa kang Batang 90's kung narinig mo si Duff na nagmura sa harap ng
libu-libong mga Pinoy Gunners."*
Taena, isa lang ang m...
Twinkle, Twinkle Little Rockstars
-
Tatay's big surprise for the Kulilits is a brand new junior drumset he
bought from RJ Guitars. My husband wants our kids to learn how to play the
drums b...
Ang's Residence
-
A renovation project for Ms Tess Ang - Boy's Rooms 1 and 2, Family Area,
Office, and Master's Bedroom.
BEFORE... The Family area is dark and cluttered. D...
Epal
-
*"=== MgaEpal.com ==="*
Isa sa mga paboritong salitang-kanto nating mga Pinoy ay ang "EPAL".
Maraming ibig sabihin ang salitang ito at ang implikasyon kap...
.jpg)
